“Jeetje, hebben we zoveel spullen nodig om op te ruimen?”

Enigszins verbouwereerd kijkt Bram naar alle spullen die ik bij me heb. Het lijkt ook wel veel zo op mijn steekwagentje. Ik heb zo’n opvouwbare steekwagen, die past altijd in m’n auto. Ook als die vol staat met spullen die we naar de kringloop of naar het afvalstation brengen.

Het is tijd om de werkkamer van Bram aan te pakken, hij belde een maand geleden en vertelde dat hij van zijn vrouw moest kiezen. Al die rommel er uit of zij er uit. Hij lijkt de juiste keuze gemaakt te hebben.

“Er moet rommel uit hè, niet erin” zegt Bram.

Overweldigende hè, zeg ik met een glimlach. Helaas moeten deze kratten wel mee naar binnen hoor.Het zijn lege kratten leg ik uit, bedoeld om een goede selectie te maken tussen de spullen die we tegenkomen. En in de bovenste krat zit mijn magie! Poetsdoekjes, organizers, mapjes, etiketten, stoelpootdopjes, gordijnhaakjes en noem maar op. Mijn onmisbare wederhelft noem ik mijn kit ook wel.

Bram

Bram is bijna vijftig en een echte workaholic, volgens zijn vrouw dan. “Maar het kan efficiënter als hij orde in zijn kantoor heeft, hij kan nu niks vinden waardoor een werkje van een kwartier soms wel een uur duurt” verzuchtte ze tijdens de intake.

“En al die papieren die hij maar bewaard, het is teveel troep en de zilvervisjes zijn niet meer uit te roeien” Dat klinkt als een onmiskenbare waarheid, zilvervisjes zijn het onomstotelijke bewijs van teveel rondslingerende papieren in huis. En hoewel er goede bestrijdingsmiddelen zijn heeft de vrouw van Bram gelijk; er moet een hoop papier het huis uit wil de oplossing duurzaam zijn.

Bram gaat me voor naar zijn werkkamer en gaat vervolgens koffie voor ons halen. De tijd loopt vanaf het moment dat hij terugkomt met twee dampende mokken. Vier uur hebben we ingepland. Dat lijkt veel maar de ervaring leert dat het zo om is.

HO, EO & WD

“Klinkt als scheikunde, maar jou kennende is het vast een logische term” zegt Bram. Zeker, leg ik uit, HO staat voor spullen die we Hier weer gaan Opbergen.

EO staat voor de spullen die hier liggen maar ergens anders thuis horen, zoals in de badkamer zeg ik wijzend naar de tube gel in de vensterbank. Elders Opruimen dus.

WD staat voor wegdoen. “Maar dat zijn drie kratten met WD er op!” Goed gezien zeg ik met een knipoog. Ik voel een zucht van verlichting achter me.

Zijn vrouw staat in de deuropening met een pak koekjes en twee flesjes water. “voor strakjes, dan hoef ik niet te storen”. Zodra zij weer weg is sluit ik de deur en plaats mijn kratten strategisch tussen het bureau en de deur. Ontsnappen is geen optie meer Bram! Hij barst in lachen uit. “Vrouwen…”

We beginnen bij de kast achter het bureau. Vijf planken, alle vijf onzichtbaar door de enorme bergen papieren, boeken en materialen. Souvenirs zie ik ook. En foto’s.

Leuk denk ik bij mezelf, die kunnen straks prominent op de vensterbank.

Plank voor plank is de strategie. Bram haalt de eerste stapel van de plank en legt deze op het bureau. Hij maakt snelle keuzes, dat is fijn. Maar toch kijk ik wel mee of hij niet te snel gaat. Facturen of andere administratieve zaken gooi ik niet direct weg.

Het meeste papier verdwijnt in de WD krat. Er komen haarelastiekjes en een kam tevoorschijn. Geen idee of het van zijn vrouw of dochter is. Wil je het straks vragen? Vraag ik hem. “Nee hoor, ik lag dat in de EO krat, er zal in de badkamer dankbaar gebruik van worden gemaakt door een van hen”

De stapel in de HO krat blijft klein. Ook na de derde plank. Dat ziet er veelbelovend uit. Inmiddels is de tweede WD krat vol. Tijd voor pauze roep ik, we zijn al een uur verder.

Dankbaar voor het flesje water en de Bastogne koekjes ploffen we in de stoelen bij het raam. “Wat een prachtige kamer is het eigenlijk hè.” Dat kan ik alleen maar beamen.

Na een minuutje of tien check ik hoe het met Bram gaat maar hij is me voor, hij staat alweer op om het werk weer op te pakken. Fijn! Zo werken we nog twee hele uren door, houden we nog een korte pauze en haal ik in de tussentijd nog wat verhuisdozen uit de auto. De WD kratten zijn vol.

Als Bram met de laatste stapel op het bureau bezig is, maak ik de kast schoon. Daarna kunnen we samen indelen. Op de bovenste plank wat souvenirs en beeldjes, zijn eigen rariteitenkabinetje. Daaronder de papieren waar hij veel mee doet, en dankzij de mapjes uit mijn kit zijn deze nu netjes gebundeld en snel op soort terug te vinden. Op de middelste plank wat foto’s en een liggende stapeltje vakbladen. Daar weer onder, op de twee laatste planken de informatieve en leerzame boeken.

Inmiddels zit de tijd er bijna op. Het bureau is leeg. Tenminste net zo leeg als het was voordat we startten. De kast is een plaatje. Keurig georganiseerd en alle oude papieren er uitgehaald. Mijn auto staat vol; maar liefst 3 kratten en 2 dozen vol met oude papieren. Er kan gevoelige informatie tussen zitten, zorgvuldig mee omgaan is geboden. Deze papieren breng ik daarom morgen naar een vernietigingsbedrijf. De rekening daarvan factureer ik door naar Bram.

Terwijl Bram een plaspauze houdt en zijn vrouw er bij roept “Kijk nou eens, ze kan echt toveren!” haal ik een doekje over de vensterbank en zet er de fotolijstjes uit de kast neer. Je hebt het meeste zelf gedaan hoor, zeg ik met een knipoog naar zijn vrouw. Die is blij, ze blijft zegt ze lachend. “Maar alleen als je snel terugkomt om de andere kasten ook te doen!”

Dat beloof ik. De volgende afspraak zal ik vanmiddag nog inplannen.